لثه – زوال لثه

تحلیل رفتن لثه یک بیماری شایع لثه در جامعه است. تحلیل لثه زمانی اتفاق می‌افتد که در اثر عوامل مختلف، سطح ریشه دندان با کشیدن لثه از موقعیت آناتومیک آن در سطح مینا-سیمان دندان به سمت اپیکال‌تر (نوک ریشه) به محیط دهان باز می‌شود. علل اصلی تحلیل لثه عبارتند از: تارتار، پلاک، التهاب لثه، مسواک زدن نادرست دندان به صورت افقی و خشن، سوراخ شدن در ناحیه زبان و لب، عادات غیرعملکردی مانند جویدن و فشردن ناخن، ضربه، فنوتیپ نازک (ظاهر) به دلیل عدم کفایت کافی. /ساختار) لثه، نازکی استخوان در سطح باکال (جلو/گونه) دندان و فرورفتگی هایی که در نتیجه افزایش سن مشاهده می شود را می توان به عنوان مثال ذکر کرد. بیماران مبتلا به تحلیل لثه با شکایاتی مانند مشکلات زیبایی، حساسیت به گرما و سرما، تحرک (لرزش) دندان ها، ناتوانی در رعایت بهداشت کافی در ناحیه فرورفته، ناراحتی در مسواک زدن، پوسیدگی ریشه و ترس از دست دادن دندان به دندانپزشک مراجعه می کنند. . اگر تحلیل لثه به موقع درمان نشود، تحلیل رفتن ممکن است بیشتر پیشرفت کند و باعث تشدید حساسیت به سرمای گرم، افزایش تاب خوردن دندان ها و در نهایت از دست دادن دندان شود. تحلیل رفتن لثه با جراحی درمان می شود. با این حال، اگر درمان به تاخیر بیفتد، سطح ریشه ممکن است به طور کامل بسته نشود. به عنوان یک روش درمانی، در موارد پیشرفته که نمی توان سطح ریشه را پوشاند، روش هایی برای بستن سطح ریشه یا جلوگیری از فرورفتگی با افزایش ضخامت لثه انجام می شود. BDG (Connective Tissue Graft) + SAPD FLAPS (Connective Tissue Graft) + SAPD FLAPS (Coronally Positioned Flap)، Modified Coronal Positioned Flap، Laterally Positioned Flap) و BDG (Connective Tissue Graft + TUNNEL (Vestibular Incision Tunnel Technique، Lateral Closure Tunnel Technique، روش های Lateral Closure Tonnel هستند. در درمانی که با ضخیم شدن لثه هدف از رکود است، از روش SDG (Free Gingival Graft) استفاده می شود. عمل های جراحی با بی حسی موضعی انجام می شود و بیمار دردی را احساس نمی کند. در جراحی بستن لثه، اندازه دندانی که از قسمت داخلی ناحیه کام فک بالا کشیده می شود (متوسط: 2-2.5 سانتی متر) تکه ای از لثه برداشته شده و از طریق بخیه به ناحیه مشکل دار پیوند زده می شود. در حالی که این لثه به ناحیه گیرنده منتقل می شود. لایه اپیتلیال در سطح بالایی بافت کنده می شود و پیوند لثه نازکی به دست می آید و با کمک برش های مختلف روی سطح ریشه در ناحیه گیرنده قرار می گیرد و لثه روی این بافت همبند کشیده می شود و خاک رس بخیه ها هم در ناحیه اهدا کننده و هم در ناحیه گیرنده اعمال می شود. در روش SDG که با هدف جلوگیری از رکود انجام می شود، مانند سایر جراحی ها، یک تکه از لثه از قسمت داخلی کام فوقانی مطابق با ناحیه فرورفتگی برداشته می شود، اما لایه اپیتلیال بالایی کنده نمی شود. پس از ایجاد برش های مناسب در ناحیه گیرنده، این قطعه لثه مجدداً به لثه اطراف در سطح ریشه بخیه می شود و این بافت به طور باز باقی می ماند تا بهبود یابد. با این حال، پس از عمل، یک خمیر محافظ اضافی روی آن ناحیه قرار داده می شود تا از درد در ناحیه گیرنده جلوگیری شود. این خمیر تا زمانی که بخیه ها برداشته شوند از ناحیه محافظت می کند. در این فرآیند، بخیه ها در هر دو ناحیه گیرنده و اهداکننده اعمال می شود. هر دو فرآیند به طور متوسط ​​1-1.5 ساعت طول می کشد. پس از عمل، مسکن و دهانشویه آنتی بیوتیکی برای بیمار تجویز می شود. خوردن و آشامیدن را می توان 2 ساعت پس از جراحی انجام داد. این روش ها تاثیر نامطلوبی بر گفتار و زندگی اجتماعی بیمار ندارد، غذاهای سفت، تند و گرم در هفته اول ممنوع است. مسواک زدن برای مدت کوتاهی قطع می شود و بعد از میانگین 2 هفته بخیه ها برداشته می شود و خمیر محافظ در صورت وجود برداشته می شود. اگر بیمار از دستورالعمل ها پیروی کند، روند درمانی بدون درد و بدون مشکل دارد. به طور متوسط، بهبودی در عرض 1 ماه اتفاق می افتد. در فرآیندهای بسته شدن سطح ریشه، سطح ریشه بسته می شود و درمان با ظاهر لثه ای زیبایی تکمیل می شود.